V.V.Spaubeek

En toen was het zover, de seizoensfinale voor het eerste elftal.

Door Sean was een wel 5 sterren locatie in de nabijheid van Durbuy afgehuurd, welke van alle gemakken was voorzien. Zo waren er o.a. een zwembad, feestruimte, 12 slaapkamers, 10 badkamers en voldoende toiletten. De genodigden, selectie en staf, waren vanaf 17.30 uur welkom en het spreekt voor zich dat de eersten toen al voor de deur stonden. Nadat de slaapkamers enigszins tactisch verdeeld waren en het proviand uitgeladen, kon het weekend beginnen.

Men begon met het versieren van de auto van de trainer, waarschijnlijk als dank voor al zijn goede werk. De eerste avond was ik, schrijver van dit stukje, nog niet aanwezig. Naar ik begrepen heb heeft men na de avondmaaltijd tot in de vroege ochtend het afgelopen seizoen geëvalueerd. Na de goede evaluatie waarbij de nodige verbeterpunten aan bod kwamen, werd in de vroege ochtend door een aantal spelers het zwembad bezocht, want ja je moet nu al vooruit denken aan volgend seizoen. Er was zelfs iemand die een stukje van de Ardennen rennend verkende.

Op de tweede dag, waarbij een aantal personen, ik dus ook, aansloten stond een tactisch onderdeel op het programma. In oorlogen zijn ook tactieken uiterst belangrijk en dus was een “paintballdorp” afgehuurd. Unaniem werd besloten dat de jeugd tegen de “oudjes” in het strijdperk zou treden. Daar ik ingedeeld was bij de oudjes kan ik over dit deel van het programma enkel vanuit dit standpunt berichten. 5x werd een veldslag gespeeld en 4x wonnen de oude krijgers, maar ja wat wil je met de commandostijl van onze trainer, de ware doodsverachting van Robbie en de geslepenheid van Sean. De jeugd stelde daar enthousiasme en onverschrokkenheid tegenover en dat was niet voldoende voor de winst. Ik weet echter dat deze ervaring ons komend seizoen van pas zal komen. Na deze oorlog werd teruggereden naar ons verblijf en onderweg werd het proviand voor alle zekerheid aangevuld. In Durbuy werden de resterende slaapplekken verdeeld en was er een rustmoment en werd het vocht,  verloren bij de veldslagen, aangevuld. Tevens werden een aantal oorlogswonden getoond en, indien nodig, verzorgd. Nadat er naar de sprintrace en de Tour gekeken was, volgde een uitgebreide BBQ.

Tijdens het avond/nachtprogramma werd o.a. stilgestaan bij het afscheid van Bart, wij gaan hem missen! Ook deze avond stond voornamelijk in het teken van voetbal, er werden diepgaande, minder diepgaande, en soms onverstaanbare gesprekken gevoerd. Het was gewoon een geanimeerde avond. In de nachtelijke uren werden nog een aantal serenades gebracht, welke door de meesten ten zeerste op prijs werden gesteld.

De volgende, tevens laatste ochtend in Durbuy, duurde het even voordat iedereen boven water was. Er werden verse broodjes gehaald en na een flinke portie spek en ei kon men er weer tegen. Ook die dag stond er een voetbal-gerelateerde activiteit op het programma. Tennis met rackets  met korte stelen, paddel of zoiets, stond op het programma. Terwijl een aantal spelers hiermee bezig was, besprak de staf met een aantal spelers de nieuwe tegenstanders van komend seizoen.

Terug in onze 5 sterrenlocatie werd het weekend afgesloten met Max.

Dit weekend heb ik met eigen ogen kunnen zien welk karakter en doorzettingsvermogen spelers van de VVS hebben, inzet en blijven doorgaan, omvallen opstaan en door. Rust is een woord dat de mannen niet kennen. Altijd blijven doorgaan.

Na zo’n weekend ben ik ervan overtuigd dat menig tegenstander komend seizoen een zware kluif aan ons gaat krijgen.

Het weekend werd voor Mike super mooi afgesloten, hij werd namelijk opa.

Dank aan de organisatie, zo’n weekend geeft energie en zin in komend seizoen.

Joep