V.V.Spaubeek

Justin Biebers nieuwe tattoo. 

Omdat Spaubeek 1 deze zondag kampioen werd, voelt het schrijven van een verslag over onze wedstrijd, waarin helemaal niks meer op het spel stond, vanuit journalistiek oogpunt bezien, als het schrijven van een artikel over de nieuwe tatoeage van Justin Bieber op de dag van de aanslagen van Charlie Hebdo. Maar goed, ook de achterklap pagina’s van een krant moeten gevuld worden.

Ik beweer overigens niet dat in mijn hypothetische krant een artikel over Spaubeek 3 altijd op een latere pagina staat dan een artikel over Spaubeek 1. Ik leef al jaren in de heilige overtuiging dat je persoonlijk geluk niet kunt koppelen aan maatschappelijk belang. Wat ik hiermee wil zeggen is dat het persoonlijk geluk dat iedere amateurvoetballer voelt bij het behalen van een kampioenschap, in welke klasse dan ook, niet hoeft onder te doen voor het geluk dat Christiano Ronaldo ervoer toen hij de Champions League beker optilde. Qua sportieve prestatie zitten hier natuurlijk vijfendertig werelden van verschil tussen, maar qua oprechte blijdschap denk ik dat de gemiddelde Spaubeek speler Christiano overklast. Ook succes went op den duur. 

Ik heb me deze gedachtegang al op jonge leeftijd eigen gemaakt. Toen ik in groepje 5 van de basisschool zat, en we op initiatief van meneer pastoor oude kleren moesten verzamelen, die vervolgens opgestuurd werden naar kinderen in Ethiopië, bedacht ik me dat het niet ondenkbaar was dat iemand in Afrika blijer zou worden bij het uitpakken van mijn Super Mario pyjama, dan een bankier die zijn 3e Ferarri koopt. All is relative. 

Doordat ik de afgelopen week volledig door schoolwerk in Antwerpen werd opgeslokt, liet het verslag even op zich wachten, excuses hiervoor, maar ik vond het toch nodig om de zondag 26 mei nog even in inkt te vatten.

Lagere elftallen voetballen op zondagochtend en vlaggenschepen gooien om half 3 hun trossen los. Zo is het altijd geweest. Waarom onze kampioenschapswedstrijd dan op het vreemde tijdstip van half 1 gepland stond, is me nog altijd niet duidelijk. Zondagmiddag half 1 zag ik altijd als een interbellum-momentje. (voetnoot op advies van Niels Kusters en Willy van Mierlo: Interbellum is de latijnse benaming voor de periode tussen twee oorlogen) Het moment waarop de krijgers van de lagere elftallen van het slagveld lopen, en de eerste pint aan de lippen zetten, en de strijdkrachten van het eerste elftal bij elkaar komen om te luisteren naar het strijdplan dat de trainer voor hun heeft opgesteld. Groter dan op zondagmiddag half 1 wordt het contrast tussen leden van een voetbalvereniging niet. 

Nu is het kwart voor 12 en loop ik het sportcomplex van Hulsberg op. Om een hongerklop in de tweede helft te voorkomen loop ik de kantine in en bestel twee broodjes kaas. Als ik wil betalen wijst de kantine-eigenaar naar een vreemd apparaat aan de muur, waarvan ik in eerste instantie denk dat het een condoomautomaat is. Al snel zie ik de tekst ‘bonnenautomaat’ op het kastje staan, en bedenk me dat niet alles dat onder de noemer ‘technologische vooruitgang’ wordt verkocht automatisch menselijk vooruitgang betekent. Ik ben waarschijnlijk lid van de laatste generatie die het zich kan veroorloven om in nostalgisch gezwijmel te verzanden over het surplus aan schoonheid van echt gras, ten opzichte van kunstgras. Ik zal hier geen alinea aan wijden, maar het feit dat onze wedstrijd op echt gras werd gespeeld, deed me goed. 

De herinnering aan wat er gedurende de 90 minuten op het veld gebeurde zijn vrijwel allemaal vervlogen. Als schuldige wijs ik met mijn rechter wijsvinger naar Koning Alcohol, en met met linker wijsvinger naar de spanning die 90 minuten lang een nuchtere observerende blik onmogelijk maakte.

Het voordeel van een 7-0 overwinning is dat de eerste slok bier na de wedstrijd extra lekker zal smaken. Het nadeel is echter dat je er vanuit kunt gaan dat de volgende wedstrijd in 99 van de 100 gevallen een lastigere opgave zal worden. Omdat ik gevoelig ben voor symboliek zorgde ik er vorige week voor dat ik mezelf zo opstelde onder de douchestraal dat mijn borst extra nat gemaakt zou worden. 

Tijdens de wedstrijdbespreking van vandaag hamerde Pie er nog eens op dat het belangrijkste was om de boel achterin gesloten te houden. Nu het einde van het seizoen in zicht is, besloot Pie al een voorschot te nemen op de seizoensanalyse. Hoewel zijn voetbalkwaliteiten nooit ter discussie hebben gestaan, had Pie opgemerkt dat Bram zich tijdens dit seizoen in zeer positieve zin ontwikkeld had. Het maken van mooie doelpunten, en het op artistieke wijze passeren van verdedigers was iets waar Bram ook al voor dit seizoen in excelleerde. Bram heeft zich echter gedurende dit seizoen vooral op mentaal vlak ontwikkeld. In voorgaande seizoenen had Bram wel eens moeite om zijn hoofd koel te houden als hij weer eens een trap op zijn enkels kreeg. De trappen op zijn enkels zijn er dit seizoen niet minder om geworden, maar Bram wist dit seizoen steeds vaker dat, als hij rustig bleef, hij voetballend gezien aan het langste eind zou trekken.

Geulsche Boys 2 - Spaubeek 3 (0-7)

Het sportcomplex van Geulsche Boys had op een vage manier iets weg van een locatie waar Paul Jambers in de jaren 90 naartoe trok om opnames te maken over een of andere verstoteling met een lugubere hobby. Naast de kleedlokalen zag ik omgevallen olievaten liggen, en ik stelde me voor dat de man die ons naar het juiste kleedlokaal doorverwees hier 5 jaar oude biggetjes op sterk water in opsloot. In de kantine zag ik naast de bar een oude tv staan. zo’n ouderwetse, uit de tijd dat tv’s nog gewoon een flinke kont hadden, niet slank als een Frans anorexia supermodel zoals de meeste tv’s vandaag de dag. Enigszins verbaast zag ik dat de tv van het merk Nokia was. Het Finse bedrijf dat eind jaren 90 op weg leek om de monopolie-positie te krijgen op het gebied van mobiele telefoons, en door de successen hadden de Finnen zich schijnbaar wijs gemaakt dat ze ook tv’s konden maken.

Op het afgelegen, krakkemikkige sportcomplex kleden wij ons om, en beginnen aan de warming up, en ik besluit voor de komende 2 uur de wereld niet meer door de ogen van Jambers te bekijken, maar door de ogen van een gretige voetballer van Spaubeek 3.

Ceasar 5 - Spaubeek 3 (0-2)

“Ich hei der ech pens-pien van” zei Pie na afloop van de wedstrijd. Ik zat achter hem in de auto, en hij biechtte zojuist op dat hij vannacht had gedroomd over de wedstrijd tegen Ceasar. In de droom had Ceasar ons verslagen. Gelukkig bleken ook vandaag de meeste dromen bedrog te zijn, want in de broekzak van Pie zaten drie vette punten.

Als ik die ochtend had geweten dat Pie zo erg in zijn maag zat met zijn droom, dan had ik een Marco Borsato cd uit het cd-rek van m’n pa kunnen pikken. Ik had dan wel eerst even wat muzikale principes aan de kant moeten schuiven, maar als de stem van Borsato wat onrust bij onze trainer had kunnen wegnemen, dan was ik daartoe bereid geweest.

Ik zal een jaar of 6 zijn geweest. Ik was op vakantie in Spanje en ik had een nachtmerrie waarin mijn buurvrouw in een heks was veranderd. Het was mijn eerste echte nachtmerrie, en ik herinner het me nog goed. Toen ik wakker werd was ik blij dat ik in Spanje zat, en mijn buurvrouw 1.300 kilometer verderop in Nederland. De route du soleil als beschermengel. Als ik deze droom in Nederland had gehad, en mijn moeder me ’s morgens had verteld dat ik me netjes moest aankleden omdat we die middag bij de buurvrouw op bezoek gingen, dan had ik denk ik een griepje geveinsd.

Zo moet Pie zich ongeveer gevoeld hebben. Zwetend wakker worden uit een nachtmerrie, en je realiseren dat je je snel moet aankleden om naar exact dezelfde plek te rijden, als waar je nachtmerrie zich afspeelde, met exact dezelfde hoofdrolspelers.

Of het in de droom van Pie ook hondenweer was weet ik niet, maar achteraf gezien lijkt het me een logische verklaring voor het feit dat Pie vanaf minuut 1 niet plaatsnam in de dug-out, maar de regen trotseerde en daar zijn team naar voren probeerde te coachen. Misschien was de droomversie van Pie van suiker geweest en had hij 90 minuten lang in de dug-out gezeten, en had hij zich voorgenomen om in de echte wereld niet lijdzaam toe te kijken, maar actief te coachen.

Ikzelf keek vanuit de dug-out toe, en zag in het eerste kwartier een moeizaam gevecht. Het is waar dat Ceasar in het eerste kwartier iets meer balbezit had, en dat Spaubeek er moeite mee had om de bal lang in de ploeg te houden. Ik redeneerde echter dat dit voornamelijk van doen had met de straffe wind, die over het veld waaide.

Spaubeek 3 - Havantia 3 (3-3)

De wil om te willen winnen leeft bij ons allemaal /

Ik schijn mijn licht op deze wedstrijd en haar verhaal /

Hoe het verliep /

Waar dat het op staat /

Waar gaan we naartoe? De rode draad /

Ik heb dit seizoen alles gezien en veel gehoord /

We hobbelen al het hele seizoen voort /

Hoe het werkt, ik ben er eindelijk uit /

Ik herken een leugen aan het geluid /

Spaubeek 3 - Genhout 3 (4-1)

WAARSCHUWING: Het is niet aan te raden om dit verslag met een lege maag te lezen. De schrijver onttrekt zich van alle verantwoordelijkheid voor eventuele opgewekte honger, en daaruit voortkomende vreetbuien. Kosten van een diëtiste kunnen op geen enkele wijze bij de schrijver gedeclareerd worden.

Er is een reden waarom obers in een restaurant de dessertkaart pas onder je neus duwen als je je hoofdgerecht achter de kiezen hebt. Je kunt pas een weloverwogen beslissing nemen over welk toetje te nemen, als je weet hoe je maag er na het hoofdgerecht aan toe is. Als je bij binnenkomst van het restaurant al moest doorgeven welk toetje je zou willen, dan zou iedereen de extra-large Bananasplit pakken. Maar nadat je een mixed grill of een schnitzel met champignonroomsaus hebt gegeten, blijkt maar al te vaak dat een mini Geert Wilders zich in je maag verschanst heeft die roept. ‘Vol is vol!’  En dus ben je blij als je de restjes champignonroomsaus uit je eventuele baard aan het vegen bent, er een ober naast je staat met een dessertkaart waar ook een kindersurprise-ijsje opstaat. (don’t worry, Geertje is de enige politicus die in dit verslag van zich zal laten horen)

Toen ik zondagochtend de kantine binnenkwam, was de immer vriendelijke Patrick degene die me als eerste aansprak, en vroeg wat ik na de wedstrijd wilde eten. Broodje kroket, broodje frikandel, of een hamburger? Aangenaam verrast door de extra culinaire dimensie die Patrick en Claudia aan de derde helft zouden toevoegen antwoordde ik dat ik een broodje kroket wel zag zitten. Toen Patrick me 5 seconde later een kopje koffie inschonk, bedacht ik me dat ik nu nog niet kon weten hoe het hoofdgerecht me zou gaan smaken die ochtend. Op het menu stond namelijk GSV 3. Een kroketje gaat natuurlijk moeiteloos samen met de zoete smaak van een overwinning nog vers in je bakkes. Maar wat als het hoofdgerecht GSV taaier dan gedacht bleek?

Praten doe je met een mond.

“Ik ben slimmer dan ik eruit zie” zei Paul Aelmans senior, toen hij op zondagochtend bij SVM aankwam en met een klein campingstoeltje onder zijn arm naar de zijlijn liep. Senior wist kennelijk dat er op het bijveld van SVM geen dog-outs zouden staan, en had om die reden zichzelf van een zitmogelijkheid voorzien.

De trouwe Spaubeek 3 watcher, nam met een tevreden grijns op zijn gezicht plaats in het zonnetje. Tijdens de warming-up bleek dat er meer Spaubeekenaren hadden besloten, om de eerste lentezonnestralen van het jaar in Munstergeleen te begroeten. Er stond dan ook het nodige op het spel vandaag. Het gelijkspel van lijstaanvoerder Spaubeek van vorige week, had het immuunsysteem van de SVM spelers gedeeltelijk plat gelegd, zodat de mannen uit Munstergeleen, opeens weer vatbaar bleken te zijn voor het kampioenschapsvirus.

Met het kampioenschapsvirus onder de leden had de links-half van SVM zich verkiesbaar gesteld voor de provinciale staten verkiezingen. Elke keer als ik zijn CDA-verkiezingsposter tegenkwam, zag ik daar het jongere broertje van Camiel Eurlings. Gelukkig weet ik dankzij Camille dat, het hebben van golvend haar, een zachte g, en lidmaatschap van het CDA, niet per se garant hoeft te staan voor politieke vakbekwaamheid.

Als je al zo veel jaar voetbalt als De Meef dan heb je elke variatie op het begrip wedstrijdbespreking wel meegemaakt. Het is dan ook een vertrouwd beeld, dat wanneer wij jonge gretige honden aan onze warming up beginnen, De Meef aankomt sjokken met zijn tas, en 15 minuten voor het begin van de wedstrijd even snel zijn hakken 3 maal tegen zijn billen slaat, 5 seconde zijn liezen oprekt, 2 ballen op het doel rost, en klaar is voor een pot voetbal.

De mooiste ongeschreven regel van Spaubeek 3 is dan ook dat De Meef zelf bepaalt hoe laat hij het sportcomplex betreedt. Meestal begint Pie zich pas zorgen te maken als de Meef 3 minuten voor de aftrap nog niet is komen opdagen.

{gallery}https://www.flickr.com/photos/vvspaubeek/sets/72157650692051929/{/gallery}

We moeten terug naar 2003 om te begrijpen wat er afgelopen zondag met onze Chez gebeurde in de 20^e minuut. De kleine Chez had net een GGD onderzoek gehad op school, waarin hij te horen had gekregen, dat hij iets meer moest eten, zodat hij nog wat zou groeien. De dagen na het onderzoek, zag ik Chez steevast naar de kantinejufrouwtjes lopen, om 2 broodjes GHC te bestellen. (Een hamburger met extra veel saus en uitjes) Het mag geen verassing heette dat Chez hierdoor een groeispurt inzette, zij het in de breedte en niet in de lengte.

Op de vraag of hij niet misselijk werd van al die broodjes GHC, antwoorde hij altijd. ‘Nee, ik moet het van de dokter eten.’ Vanaf die dag werd het lichaam van Chez mijn studieobject.

Fast forward naar 2015. Chez heeft een ingenieus computersysteem gebouwd, dat elke medische statistiek van zijn lichaam bijhoudt. Hij eet op gezette tijden, drinkt Radler in plaats van pils, en bestudeerd verpakkingingen van zijn boodschappen, op een te veel aan koolhydraten. Dit alles omdat Chez trainende is voor de halve marathon. Als Chez ’s avonds zijn bed induikt om te slapen, plakt hij allerlei sensoren op zijn goddelijke lichaam. Deze sensoren maken tijdens Chez’s schoonheidsslaapje een full body scan. Elke morgen ligt er een uitgeprint briefje voor Chez naast zijn bed met alle medische waardes van zijn lichaam.